آن یکـی اللّـــــه می گفتـی شبــی
تا کـــه شیــرین گردد از ذکرش لبی
گفت شیطانش خمش؛ای سخت گوی
چنـــد اللّه می زنــی بسیــــار گـوی
می نیــاید یک جــواب از پیـش تخت
چنـــــد اللّه می زنـی باروی سخـت؟
او شکستــــه دل شد و بنهــــاد سر
دیـــد در خواب او خضـــر را در خضــر
گفت: هین! از ذکر چون وامانده ای؟
چون پشیمانی از آن کش خوانده ای؟
گفت : لبیکــم نمــی آیــد جــــواب
می همی ترســم که باشــم ردّ باب
گفت خضرش که خدا گفت این به من
کــه بــرو بــا او بگــو ای ممتـحــــن
نی که آن اللّـــه تـــو لبیک مــاست؟
آن نیاز و سوز و دردت ، پیک ماست
نـــی تــو را در کـــار مــــن آورده ام؟
نی که من مشغول ذکرت کــرده ام؟
ترس و عشـــق تو کمند مهر ماست
زیـــر هــر یا ربّ تو لبیــک مـــــاست
جان جاهل زین سخن جز دور نیست
زآنکه یارب گفـتنش دستــــور نیست
بردهان و بر لبش قفــل است و بنــد
تــــا ننـــالـــد با خــدا وقت گـــزنـــد
مولوی
